بنا بر گزارش‌های رسیده به سازمان حقوق بشر کارون، احمد آل‌خمیس، کارگر ۴۵ ساله خدمات سازمان پایانه‌های شهرداری اهواز و ساکن منطقه کوت‌عبدالله، روز چهارشنبه ۲۸ آبان ۱۴۰۴ پس از ۲۲ سال خدمت مداوم در این سازمان، به دلیل اخراج ناگهانی توسط کورش سبزعلی، مدیرعامل، به زندگی خود پایان داد.
بنا بر این گزارش، این کارگر متأهل و پدر یک دختر، پیشتر به دلیل جدایی از همسر و ناتوانی در پرداخت مهریه، حدود ۱۰ ماه را در زندان سپری کرده بود. پس از آزادی، هر روز مقابل درِ سازمان پایانه‌ها حاضر می‌شد و حتی شب‌ها را همان‌جا می‌خوابید تا شاید بتواند به کار بازگردد، اما هیچ پاسخی از مسئولان دریافت نکرد و در بلاتکلیفی کامل ماند.
طبق گفته منابع آگاه، فشارهای شدید معیشتی، نبود هرگونه حمایت سازمانی، بی‌توجهی کامل به وضعیت وخیم او و انباشت مشکلات روانی و اقتصادی، سرانجام احمد آل‌خمیس را به این اقدام تلخ کشاند.
این خودکشی تنها یکی از موارد متعدد مشابه در این خطه نفت‌خیز است. در سال‌های اخیر شمار قابل توجهی از کارگران اخراج‌شده یا تحت فشار شدید معیشتی در اهواز و شهرهای اطراف دست به خودکشی یا خودسوزی زده‌اند؛ از جمله:
- احمد بالدی (۱۱ آبان ماه جاری، بعد از تخریب دکه خانوادگی خودسوزی کرد)
- رعد سیلاوی (مهر ۱۴۰۴، کارگر اخراجی شرکت نفت غیزانیه)
- کمال بالدی (آبان ۱۴۰۴، کارگر اخراجی شرکت فولاد اهواز در الغمیج خود را حلقه آویز کرد)
- محمد غراوی (شهریور ۱۴۰۴، کارگر اخراجی فرمانداری فلاحيه، خودسوزی مقابل ساختمان)
- رضا سواری (اردیبهشت ۱۴۰۴، اهواز)
- عباس فریسات (اردیبهشت ۱۴۰۴، خفاجیه/سوسنگرد)
- فرزاد جلالی (اردیبهشت ۱۴۰۴، خفاجیه/سوسنگرد)
- امید صبری‌پور (۱۴۰۲، کارگر اخراجی لوله‌سازی اهواز)
- یونس خسرجی (۱۳۹۹، کارگر اخراجی نیشکر هفت‌تپه، خودسوزی)
- محمد بابویی (۱۴۰۰، کارگر شهرداری بندرامام، خودسوزی)
تنها در سال ۱۴۰۴ تا کنون دست‌کم هشت مورد خودکشی و خودسوزی کارگران به دلیل اخراج یا مشکلات معیشتی به طور علنی گزارش شده است، در حالی که ده‌ها مورد دیگر هرگز رسانه‌ای نشده و در سکوت کامل رخ داده‌اند.
این حوادث دردناک نشان‌دهنده عمق بحران معیشتی و بی‌توجهی به حقوق کارگران در مناطق محروم و به‌ویژه در میان مردم عرب است؛ جایی که بیکاری تحمیلی، تبعیض استخدامی و نبود حمایت‌های اجتماعی، زندگی را برای بسیاری غیرقابل تحمل کرده است.
